Maand: december 2016

Net de voorlaatste afleveringen gekeken. Ik ga ervan uit dat de meningen over dit project ontzettend verdeeld zullen zijn. Hoe je het ook ziet, je kunt er niet omheen dat deze mensen iets van toegevoegde waarde in hun leven hebben gekregen.

Persoonlijk vond ik Beau op zijn best in dit programma. Ik geloof hem. Ik vond hem echt. Hij was betrokken, geëmotioneerd (of dat nou boos, bezorgd of ontroerd was) en ontzettend geïnteresseerd. Hij heeft wel degelijk een verschil gemaakt in het leven van de mensen waar het om ging. Wat ook duidelijk is geworden voor mij, is dat hij geen besef heeft van wat het is om zo te moeten leven. En dat is geen verwijt. Het is mooi dat de meeste mensen daar geen besef van (hoeven) hebben.

Mijn conclusie per “project”:

• Lolle, is en blijft een moeilijke man, waar vast en zeker heel wat psychische grondslag aan vooraf gaat. Hij is in elk geval opgevangen en heeft een dak boven zijn hoofd. Waarschijnlijk heeft hij al zijn geld erdoor gedraaid. Ik hoop dat hij uiteindelijk toch naar en verzorgingstehuis kan en zijn laatste jaren rustig kan doorbrengen.
• Gerrie, heeft zijn eigen plekje, weer werk en zal een en ander nog en plekje moeten geven alvorens hij weer wat meer vreugde zal kennen. Het mooie van zijn verhaal vond ik vooral het einde. Beau heeft hem zijn eerste vrachtwagenles cadeau gedaan voor zijn verjaardag. Dat heb ik echt niet droog kunnen houden. Waarschijnlijk het mooiste cadeau wat Gerrie ooit heeft gehad. En wat is het mooi als je iemand zo’n cadeau kunt geven. Prachtige afsluiting.
• Cheyenne, heeft van het begin duidelijke doelen gehad. Blijkbaar worden haar schulden ook opgepakt en zal zij een betere toekomst tegemoet gaan met haar zoontje. Ontzettend mooi om te zien dat zij die mogelijkheid heeft gekregen.
• Alan, die na alles toch in het vliegtuig stapt naar Schotland om aan zijn verslaving te gaan werken. Een verslaving is niet zomaar op te lossen en er zal tijd nodig zijn om hem weer op de been te helpen. Zijn gedrag laat telkens zijn verslaving zien. Het niet willen meewerken aan de hulp die hem geboden wordt. Tenslotte wil een verslaafde geen verandering. En afkicken is toch echt wel een verandering. Ik hoop dat hij het gaat volhouden en dat ook hier een groot verschil gemaakt is. Voor Alan, maar vooral voor zijn moeder en oma.
• Marco, de jongen die het naar mijn mening het zwaarst had/heeft om de hulp aan te pakken. Je merkt nog steeds zijn terughoudendheid, omdat hij zich heel bewust is van wat er nog op hem staat te wachten. De schuldeisers die zich nog gaan aanmelden en de ellende dat dit met zich mee gaat brengen. Beau die dit niet begrijpt, maar het gelukkig ook niet veroordeeld. Marco heeft namelijk op geen moment bedankt voor de hulp die hem is geboden. Ik geloof oprecht dat hij dat simpelweg niet kan, omdat hij er nog niet van overtuigd is dat hij daadwerkelijk geholpen is met alles dat er voor en door hem gedaan is. Ik gun hem, wellicht het meest van ze allemaal, dat hij de rust gaat krijgen waar hij naar verlangd en daarmee weer vertrouwen in zichzelf en de hulp van anderen.

Ik hoop dat er nog een vervolg aan dit project komt om te kijken hoe het met deze “projecten” gaat over een tijdje. Mijn conclusie van het project: ik vind het een mooi project. Of er nou kijkcijfers mee gemoeid zijn of niet. Voor deze vijf mensen is het van grote invloed geweest op hun leven nu en in de toekomst. Daar ben ik van overtuigd en daar is het om te doen. Missie geslaagd. Ze hadden er meer uit kunnen halen, maar voor nu vind ik het mooi om te zien dat het voor iedereen, voor nu, goed heeft uitgepakt. Nu is het een kwestie van volhouden en verder groeien.

Mooi project. Zeker de moeite om naar te kijken en te beseffen dat niet het geld, maar de hulp van groot belang is geweest om deze mensen te helpen. Ik ben benieuwd wat jullie conclusie van het project is.